مرگ بر اسرائیل فقط یک شعار نیست!

‏سنگی پرتاب شده از دست کودکی در راه رسیدن به هدفش در گوش باد زمزمه می‏کرد:
گاهی اوقات از اینکه یک سنگم، به خودم می‏بالم!
چرا که می‏روم تا عمر چشمان بی‏چشم و رویی را بگیرم!
در عوض، گاهی اوقات از سنگ بودنم خجالت می‏کشم!
چرا که می‏روم تا عمر چشمان شیشه‏ی همسایه را بگیرم!
و شما ای انسان‏هایی که با دیدن سنگ در دستان کودکی، تنتان به لرزه می‏افتد، بدانید من در سرزمینی زندگی می‏کنم که در دستان همه‏ی کودکانش، سنگ نفرت از چشمان بی‏چشم و رو دیده می‏شود!

در همین لحظه، سنگی، محکم به سر سربازی با لباس اسرائیلی خورد. صدای این ضربه باد را به خود آورد و چند لحظه بعد فریاد شادی فضا را پر کرد!

گلوله‏ای شلیک شده در هوا، در راه رسیدن به هدف ناخواسته‏اش در گوش باد زمزمه می‏کرد:
گاهی اوقات از این‏که یک گلوله‏ام، افتخار می‏کنم!
چرا که با کوچکترین تلنگر به ماشه‏ی تفنگ، از جا می‏پرم و به سمت قلب کسانی می‏روم، که ای کاش در هیچ کجا صدای تپش قلبشان به گوش نرسد!
در عوض، گاهی اوقات، آرزو می‏کنم هیچگاه چشمم به این دنیا باز نمی‏شد و دست هیچ بشری مرا نمی‏ساخت!
چرا که ناخواسته به سمتی می‏روم که صدای بی‏گناه‏ترین و پاک‏ترین قلب‏ها را برای همیشه محو کنم و در راه رسیدن به این اهداف ناخواسته، از خدا هزاران بار طلب مرگ می‏کنم، اما چه سود که الان نیز یکی از آن لحظه‏هاست!

در همین لحظه، صدای ناله‏ی کودکی با لهجه‏ی عربی، به ظاهر فلسطینی، باد را به خود آورد و چند لحظه‏ی بعد سکوتی سرد همه‏جا را فرا گرفته بود!

باد آن روز دیگر وزیدن نگرفت؛ از آن همه عشق و نفرت در کنار هم متعجب بود!
نفس باد به شماره افتاده بود! در سرزمینی قدم می‏زد که ظلم و ظالم به راحتی نفس می‏کشیدند و مظلوم، برای هر نفسش، خدا را شکر می‏کرد! چرا که شاید آن نفس، آخرین نفسی بود که به وسیله‏اش می‏شد؛

مادری، دستِ نوازش بر سر فرزندانش بکشد؛
پدری، برای خانواده‏اش زحمت بکشد؛
فرزندی، نوازش مادر و لطف پدر را حس کند!
مادری بخندد، پدری شاد باشد و فرزندی با شادی بخندد!

باد آن روز در سرزمینی قدم گذاشت که معلوم نبود، چند لحظه‏ی بعد، دیگر، مادری بخندد! پدری شاد باشد و یا کودکی با شادی بخندد! و باد به خود آمد و آن روز تازه فهمید چرا مرگ بر اسرائیل؟!